Column door Babette Sijben - NLMagazine Columns - Vroeger, toen we nog geen mobiele telefoon hadden, en alles volgens mijn oma en zeker weten ook jullie oma's alles nog beter was, steunden mijn ouders Foster Parents plan. Omdat mijn ouders houden van elk kind in de wereld. Dit verhaal begint toen ik 6 of 7 jaar oud was.
Omdat mijn ouders hun maandelijkse bijdrage deden om een kind in Afrika te kunnen helpen, maakten mijn broertjes, zusje en ik tekeningen voor het kindje wat mijn ouders hielpen.'Ons kindje' heette Abdullah Makumba. Elke maand opnieuw zaten we met z'n vieren aan de tafel poppetjes te tekenen die ons dan moesten voorstellen en natuurlijk stond Abdullah naast ons op die tekening. We stonden voor een huisje waar rook uit de schoorsteen kwam en de zon scheen altijd en had een gezicht. Als ik nu naar de tekeningen kijk hadden we geen armen met handen maar soort van harken. Maar goed, onze 'harken' hielden mekaar vast. Elke maand ging een envelop met onze brieftekeningen naar Afrika. Dat duurde een eeuwigheid als je kind bent maar dan.....
Ligt er eindelijk weer een envelop van Abdullah op de deurmat. We rennen als een stel wolven naar de brief en jawel hoor.. Elke maand een hele echte brief terug met tekening van Abdullah. Abdullah was ons broertje. Onze vriend, totdat....
Foster Parents niet heel fraai in het nieuws kwam. Het fijne weet ik er niet meer van maar wat ik wel weet is dat de gelden voor Abdullah waarschijnlijk niet bij Abdullah terecht zijn gekomen. Dat kan ook niet want Abdullah, ons broeder, bleek helemaal niet te bestaan! Godsamme, naast de leugen die Sinterklaas heet, bleek ook nog dat we helemaal geen extra broer hadden. Ik voelde me verraden. Ik kon me al moeilijk concentreren maar die tekeningen waren speciaal voor Abdullah en dat kostte me de concentratie voor een week. En ook het feit dat ik helemaal niet kon tekenen. Toen niet en nu nog niet. Ik was boos op Abdullah ook al wist ik dat hij niet bestond. Maar een kind is flexibel dus ach, we gingen gewoon weer buiten spelen met z'n vieren.
30 jaar later. Inmiddels ben ik 39 (maar soms nog steeds 7 jaar). Mijn ouders zijn net met pensioen ( daarover volgt nog een column) en ze rommelen hele dagen in hun veel te grote huis met 3 zolders waar onze melktanden nog liggen. Net als werkstukken die mijn vader s'nachts voor mij maakte als ik een dag later de deadline had en niks had gedaan, loopwagentjes, plakboeken met vergeelde foto's van al die bevallingen en uiteraard de tekeningen van Abdullah. We gaan opruimen zegt mijn moeder. MIJ NIET BELLEN ZEG IK!
Vorige week loop ik slaapdronken naar mijn brievenbus. Ik haal de brief eruit die er ligt en er staat een afzender op met Kenia hut uit Africa. Ik scheur die brief open en wat denk je? Een brief van Abdullah! Mijn verloren broer! Ik trek nog net geen champagne open. Het valt me wel op dat het handschrift van Abdullah erg lijkt op dat van mijn vader. Zo leuk als je ouders met pensioen gaan. Worden ze echt grappig van. Ik wil niet lachen maar toch moet ik zo hard lachen! Mijn vader schrijft me nooit een handgeschreven brief. Dus Abdullah, voor wat het waard is, de cirkel is rond. Ik doe net alsof de brief echt van jou is. Je bent mijn held van vroeger verstopt in het lichaam van mijn vader. Dat is tenslotte de echte held uit mijn leven.
I love you too Abdullah. Please don't take my parents too serious, they are pensionada's. They go back to the childhood you know. Hope to see you one day with my parents. They told me they are going to buy a ticket for me and my brothers and sister to Africa. I'll let you know when we come. Thanks for your letter. It made me feel so good! We love you very much brother from another mother. See you soon.
Babette Sijben
