Column Babette Sijben - 'Een ballantines met een blokje ijs graag. En ook graag een flesje water!' Hij kijkt me vrolijk aan met zijn pretogen. Hij is al 82. Ik sluit hem meteen in mijn hart.
Soms komt hij samen met zijn vrouw die 20 jaar jonger is. Ook al zo'n liefje. Kan ook niet anders met zo'n naam; Lieve. Het geluk straalt er vanaf. En trots. Hij is zo ontzettend trots op haar. Trots op zijn Lieve.
Ik heb hem al een paar maanden niet meer gezien. Ik vraag me af hoe het met hem gaat. Zondag staat hij ineens voor me. Op crogs. Enthousiast pak ik hem vast en geef hem een knuffel. In de knuffel voel ik hoe zijn fragiele schoudertjes beginnen te schokken. Zijn tranen vechten wie er als eerste naar buiten mag komen. Hij kan amper praten door deze onverwachte emotie, dus hij fluistert haast zonder geluid..... Mijn vrouw is plotseling overleden. Ik was niet bij haar. Ik was hier in Spanje. Babette, ze is er niet meer. Mijn lieve, mijn liefste, mijn lieveling, mijn liefde is er niet meer. Ik heb acuut een brok in mijn keel
We gaan met z'n tweetjes aan de bar zitten. De tranen stoppen niet meer. Ik laat hem niet meer los. Ik kan het niet geloven zegt hij. Iedereen zegt maar dat ik sterk moet zijn, maar ik kan het niet. Ik denk elke seconde aan haar. Dat hoeft niet zeg ik. Je hoeft bij mij niet sterk te zijn. Huil maar. We gaan niet naar huis totdat voor vandaag alle tranen opgedroogd zijn.
Ik vraag me af of mijn T-shirt nog meer tranen op kan vangen. Ik voel zijn pijn. Zijn verdriet. Zijn wanhoop. De Ballantines maakt zijn hart niet heel. Ik hoop dat mijn knuffel hem bereikt.
De emoties hakken erin en ik besluit dat hij het laatste drankje niet meer op moet drinken
Hij is het met me eens. Hij schuifelt naar de deur. Draait zich om, pakt mijn handen en zegt.... Dankjewel Babetje. Als ik maar twee Babette's in mijn zaken had gehad vroeger, dan had ik nog 10 zaken geopend. Dankjewel voor vandaag.
Ik geef hem een laatste knuffel. Ik fluister in zijn oor.... Ze is pas echt weg als u niet meer over haar praat. Ik ben hier altijd om te luisteren naar u verhalen over Lieve. Ze geven me namelijk weer hoop in echte liefde.
Als hij 5 minuten weg is, besluit ik toch te gaan kijken of hij veilig thuis komt. Hij staat trots boven aan de trap op de boulevard. Toevallig kijken we mekaar aan. Ik steek mijn duimen op. Goed gedaan!! Roep ik. Hij zwaait naar me.
Ik neem zijn Ballantines en hef mijn glas naar boven. Proost Lieve. Het ga je goed daarboven. Zorg alsjeblieft nog een beetje voor hem. Hij kan niet zonder jou. Nog niet. Met mijn neus dicht neem ik een slok. Met het doorslikken van die slok, begint mijn keel te branden. Gelukkig, want mijn tranen maken meteen rechtsomkeer. Hoe pijnlijk om je grote liefde te verliezen. Maar hoe mooi om zo'n grote liefde te hebben gehad.
? Proost.
Babette Sijben
