Column Sophie Rietmulder - “Ik kook voor je”, zei hij. Geweldig, een avond ‘Thuisbezorgd skippen’ klonk als muziek in mijn lege portemonnee en aangezien dit letterlijk zijn beroep was, kon dit niet mis gaan. Dacht ik.
Ik kende hem al een tijdje. We ontmoetten elkaar in een drukke club, maar verder dan een vluchtige kus in het trappenhuis van zijn flat was het niet gekomen. Tot nu, want nu was hij er absoluut wel aan toe. Dacht hij.
Ik accepteerde zijn aanbod, na een Oscarwaardige hard to get performance, meteen. Wie hield ik voor de gek, ik had al een crush op deze man sinds het moment dat ik hem zag. Een crush gebaseerd op niks meer dan zijn blonde krullen en de mysterieuze blik in zijn ogen. Ik heb de gewoonte ontwikkeld om op mannen te vallen die uit hun ogen kijken alsof ze een geheim hebben. Vaak is dat geheim: ‘Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben met mijn leven en ik ga daar absoluut jouw probleem van maken door je precies om die reden binnen 5 tot 10 werkdagen weer aan de kant te zetten.’ Ik, als opvangcentrum voor mannen met knopen in hun brein, was natuurlijk meteen geboeid.
Gelukkig wist ik al een beetje hoe de vork in de steel zat met deze man en was ik absoluut niet verbaasd dat onze afspraak na een paar weken van dodelijk vermoeiend appcontact en drie (!) keer verzetten, pas plaatsvond. Bereid om het maar helemaal op te geven, appte ik nog één keer of het dit keer wel door zou gaan en of hij misschien iets nodig had voor zijn koude voeten. Hij stuurde terug dat hij eerst moest werken en… of ik een uurtje later kon komen. Prima, ik ben een flexibele meid en ik zal nooit nee zeggen tegen een uurtje extra voor de spiegel.
Na mijn zelfvertrouwen en mijn laatste losse euro’s bij elkaar te hebben gesprokkeld voor een flesje Pinot Grigio, wandelde ik richting zijn huis. Ik had zin om hem te zien en probeerde me te bedenken wat er gegeten ging worden, hoe ik er voor kon zorgen dat ik mezelf zo ver mogelijk van het eigenlijke koken kon verwijderen en tegelijkertijd zo dicht mogelijk bij die blonde krullen in de buurt kon zitten.
Met fladderende zenuwen en de neiging om de fles Pinot vast in de lift open te maken, belde ik aan. Ik stapte de lift in en werd met de verdieping nerveuzer. Ik wist het zeker, dit ging een topavond worden.
Ik haalde diep adem en stapte de lift uit. Tegelijkertijd ging zijn voordeur open en ik keek omhoog. Zijn krullen zagen er anders uit. Had hij nou serieus niks aan zijn haar gedaan? Hij keek doodmoe uit zijn ogen en leek het niet nodig gevonden te hebben zich om te kleden voor onze date. Nu hoeft dat natuurlijk ook niet, maar kom op, een overhemdje was leuk geweest vriend.
We liepen verder zijn huis in en net op het moment dat ik wilde vragen wat er op het menu stond, viel mijn blik op de eettafel. Ik was stómverbaasd. Lag daar nou serieus een dikke, vette, half opgegeten Dr. Oetker pizza? Ja. Het was echt zo. Hij had al gegeten.
Ik knalde van schrik mijn fles wijn op tafel. Te lamgeslagen om überhaupt commentaar te geven op deze onverwachte wending vroeg ik: “Zullen we?” Dan maar aan de drank.
“Nou,” zei hij, “ik sla even over, ik ben wat brak” en schonk, nadat hij mij, mijn eigen wijn had ingeschonken, een glas water voor zichzelf in. Oh, wat had ik graag gewild dat hij voor de vierde keer had afgezegd. Maar dat was niet zo, ik zat daar, op de bank, met een vol glas wijn en een overgelopen hoofd dat zich afvroeg waar ik precies al die moeite voor had gedaan. Talk about a great outfit wasted.
Nu laat deze meid zich niet zomaar uit het veld slaan, en vastberaden hier alsnog een geslaagde avond van te maken, begon ik te praten over ditjes en datjes. Ondertussen was mijn tweede glas leeg en steeg de wijn steeds sneller naar mijn hoofd want ja, dat krijg je als je niks te eten krijgt.
Dit was dan ook de avond dat ik erachter kwam dat twee Pinot’s op een lege maag er bij mij voor zorgen dat mijn filter niet meer bestaat, aangezien ik besloot te vragen waarom hij mij nou eigenlijk precies had uitgenodigd. Ik had ieder antwoord verwacht, behalve: “Dat weet ik eigenlijk niet, nu we het er over hebben, merk ik dat ik hier nog totaal niet klaar voor ben.”
Van schrik schonk ik nog een wijntje in. Ik sloeg steil achterover, maar gelukkig bleef mijn Pinot intact. Wat deed ik hier? Waarom zat ik nou weer met een vol glas? Wat moest ik hierop zeggen? Jezus, wat had ik een honger ook.
Eerst maar eens even naar het toilet, even mezelf herpakken. Net op het moment dat ik de deur dicht wilde doen, kwam hij achter me aan met een rol wc-papier. “Hier, volgens mij is het op.” Ik wist niet of ik moest lachen of een beetje moest huilen van ellende. Daar zat ik dan, als een soort onwelkome campinggast, mèt stiletto’s.
Terwijl ik, eenmaal terug op de bank, zat te bedenken hoe ik hier snel, maar enigszins gracieus weg kon komen, lag de pizza salami vanaf de eettafel spottend naar me te kijken. Na nog even gekletst te hebben, want ik ging dat wijntje ècht niet laten staan, stond ik op om te vertrekken. “Zal ik de wijn hier laten?” vroeg ik. En ik bedacht me meteen. Hij krijgt mijn wijn niet. Met een nog halfvolle fles wijn marcheerde ik richting de voordeur en gaf ik hem óók nog een kus op zijn wang. I know. Ik had hem een kus op zijn scheen moeten geven, met mijn voet.
En zo stond ik, na de meest anticlimactische avond van mijn leven, nog geen twee uur later weer in dezelfde lift. Met elke verdieping werd ik verdrietiger, ik voelde me naïef, afgewezen. Eenmaal buiten keek ik om me heen, het was nog vroeg. Voor mijn huis moest ik linksaf, maar rechtsaf woonde Karlijn. Ik belde haar meteen in alle staten op en binnen vijf minuten stond ik in haar woonkamer. Ze verontschuldigde zich voor de rommel, maar wat was ik hier 100 keer liever dan bij die gozer op de bank. Ze gaf me een glas waar ik het restant van de wijn meteen in leegschonk, opende zelf een biertje en binnen 0,3 seconden zaten we alweer te gieren om wat er zojuist was gebeurd. Dat huis, die wijn, die pizza, DAT WC-PAPIER!
Dit was de laatste plek waar ik had verwacht te eindigen die avond, maar de enige plek waar ik op dat moment wilde zijn. Aan het einde van de avond strompelde ik met een maag louter gevuld met één fles Pinot Grigio, maar met een vol hart haar flatgebouw uit en wandelde via de snackbar richting huis. Zo’n goede afsluiter van een date heb ik nog nooit gehad.
Sophie Rietmulder
Meer lezen? Kijk op www.singleinthecity.eu
Of op www.instagram.com/singleinthecitynl
Afbeelding van het bord Terri Cnudde via Pixabay
