Door Wytze Russchen - NLMagazine Maatschappij - Spanje is een fantastisch land om te wonen. Het weer, de gastronomie, de cultuur, de levenslust.. Er zijn legio redenen om naar Spanje te emigreren. Bovendien is Spanje - niet onbelangrijk voor mij - officieel het gezondste land met de hoogste levensverwachting (81,4 jaar) van Europa.
Leven in Spanje heeft ook nadelen. Het is een bureaucratisch land. De (publieke) dienstverlening is traag en inefficiënt. Het idee van ‘klant-is-koning’ is geen Spaanse uitvinding, to put it mildly. Zoals een vriendin vaak zegt als we ergens iets gaan eten: “Over de service kunnen we niet klagen, want die is er niet”. Niet voor niets behoren ‘mañana’ en ‘poco a poco’ tot de meest gebezigde uitdrukkingen. Velen zien dat trouwens juist als voordeel van ‘la vida dulce’.
Die bureaucratie kom je overal tegen, van het gemeentehuis tot in de winkel. Gisteren had ik trek in een ijsje (suikervrij natuurlijk). Rond halfvier liep ik naar - volgens de locals - de beste heladeria in Sitges, met opzet tijdens de siësta. ‘s Ochtends en ‘s avonds staan daar altijd lange rijen voor de deur. Mijn timing werd beloond: ik was de enige klant! Ik ging naar binnen en inspecteerde verlekkerd het assortiment.
Net toen ik wilde bestellen, vroeg de dame achter plexiglas: “welk nummertje heeft u?” Ik keek haar stomverbaasd aan. “Nummertje? Ik heb geen nummertje”, stamelde ik. Mijn ogen spiedden naar een verborgen camera. “Dan kan ik u niet helpen”, zei de vrouw bot, alsof ze bij een ministerie werkte. “Maar ik ben de enige klant”, antwoordde ik geïrriteerd. “U moet daar een ticket nemen”, vervolgde de robot, terwijl ze naar iets achter mij wees. Ik keek achterom en zag een rode ticket-machine. “Er zijn geen andere klanten”, riep ik, “dus ik ben automatisch aan de beurt!” Vooral dat “automatisch” viel verkeerd, haar gezicht verstrakte. Een klant die meent te mogen bepalen wanneer hij aan de beurt is, het moet niet gekker worden.
Het werd Catalonië versus Friesland. “Ik wil geen ticket, ik wil suikervrij yoghurtijs in een bekertje. Medium”, beet ik haar toe. Nu was het oorlog, ik had besteld zonder nummertje. De señora drukte op een knop en op een monitor verscheen in rode cijfers: ‘026’. “Nummer 26!”, riep ze luid, terwijl we de enigen waren in die klote-ijssalon. Woedend beende ik naar de rode machine en trok er met een even rood hoofd 10 tickets uit. Wapperend met nummer 027 tot en met 036 schreeuwde ik: “Ik eis mijn yoghurtijs!” De trut herhaalde stoïcijns, ditmaal nog luider: “Nummer 26, por favor!”
Ik kreeg het (Spaans) benauwd en dat in een ijswinkel. “Druk op die puta knop”, siste ik, “ik heb 027”. Op dat moment kwam een koppel binnen. De man trok een ticket uit het apparaat. De verkoopster zat klem. Ze kon niet van 026 naar 037 gaan, want ‘tegen de regels’. Met grote tegenzin drukte ze op de knop; ‘027’ verscheen op het scherm. Ik smeet mijn ticket op de toonbank en zei: “Eigenlijk houd ik niet van ijs”. Ik liep de winkel uit en liet haar en de bureaucratie verbouwereerd achter.
Wytze Russchen
