NL Magazine Maatschappij & Milieu – Plastic is niet meer weg te denken uit onze moderne samenlevingen. Zo’n beetje ieder product in de supermarkt is verpakt in plastic, in ieder afgeleverd pakketje zit plastic en we zien het terug in talloze andere toepassingen zoals onze notebooks, auto’s en consumentenelektronica. Het is goedkoop, makkelijk te verwerken en heeft ontegenzeggelijk onze levens vergemakkelijkt.
Daar staat tegenover dat plastic niet zomaar verdwijnt na gebruik; het is niet biologisch afbreekbaar en vereist dus verwerking en bewerking na gebruik. De daarvoor benodigde recyclecapaciteit schiet in veel landen vaak tekort en dus wordt er naar oplossingen gezocht dit probleem te verhelpen.
De verwerking van gebruikt plastic – wie lost dat op?
Sinds het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw hebben vooral westerse economieën hun problemen met plastic verschoven naar ontwikkelingslanden, vooral naar China. Toentertijd een oplossing die voordelen had voor beide partijen; het was goedkoop dit probleem te exporteren in plaats van dit lokaal op te lossen en China had grote behoefte aan ruwe grondstoffen voor hun snelgroeiende economie. Bovendien hoefden grote zeeschepen die vanuit China producten naar Europa en de VS vervoerden, niet meer leeg terug te keren; zij namen plastic mee terug.
Al vrij snel importeerde China jaarlijks miljoenen tonnen plastic en in 2016 werd een piek bereikt van meer dan 8 miljoen ton. Tegelijkertijd groeide de plasticconsumptie wereldwijd sneller dan de groei van de bevolkingen bij elkaar opgeteld en ook in China werd duidelijk dat dit geen houdbare oplossing was.
|
Jaar |
Groei plastic productie in % |
Groei wereldbevolking in % |
|
2013 |
3,82 |
1,19 |
|
2014 |
4,01 |
1,17 |
|
2015 |
3,54 |
1,16 |
|
2016 |
4,04 |
1,14 |
|
2017 |
3,88 |
1,12 |
|
2018 |
3,16 |
1,1 |
Bron: plastics Europe, Worldometer/visualcapitalist
Inmiddels heeft de Chinese overheid een groene agenda geïntroduceerd waarin een aparte policy met betrekking tot plastic is opgenomen. Deze, in 2018 geïntroduceerde policy, verbiedt de import van 24 typen recyclebare plastics en deze policy bleek direct zeer effectief; in een jaar tijd daalde de import van plastic van bijna 600 duizend ton naar 24 duizend ton.
Hoe nu verder - waar blijft dan de rest van het plastic afval?
Het feit dat China minder plastic afval verwerkt, betekent natuurlijk niet dat er minder plastic wordt geproduceerd. Veel landen die hun plastic afval niet meer in China kwijt konden, keken snel naar alternatieve mogelijkheden en vonden die in andere landen in Zuidoost-Azië. Maar ook deze landen introduceerden hun eigen regelgeving en weigerden de veelal uit westerse economieën afkomstige plastic rommel, te verwerken.
Het gevolg hiervan is dat steeds meer westerse economieën hun eigen recyclingsystemen hebben opgezet. In Nederland scheiden we papier, plastic en organisch afval en op gemeentelijke vuilstortplaatsen wordt het afval gescheiden verzameld. Helaas geldt voor plastic dat er een grote verscheidenheid bestaat en dat de verwerking niet eenvoudig en dus relatief duur is.
Een andere kijk op plastic consumptie –kan het anders?
In plaats van onze plastic rommel te exporteren, zijn er natuurlijk andere opties. Denk aan een intensivering van de lokale verwerkingscapaciteit en het verbieden van plastics die niet recyclebaar zijn. Ook de introductie van statiegeld op plastic levert een bijdrage, maar we kunnen ook zèlf een bijdrage leveren: koop geen plastic flesjes meer, maar gebruik bij voorkeur je eigen bidon. En er is Europese regelgeving in de maak die eraan bijdraagt dat 90% van alle plastic flesjes (in 2029) terugkomt voor hergebruik.
En toch geldt ook hier; verbeter de wereld, begin bij jezelf. Koop gewoon een ‘Dopper’!!
French Paulitz
