Door Jos de Jong - NLMagazine Natuur & Milieu, Economie & Duurzaamheid - De Rotterdamse AVR-afvalverwerking is de nieuwe eigenaar van de Amsterdamse vuilverbrander AEB geworden. Op zich natuurlijk geen enkel punt, maar het is toch goed om eens een héél klein kijkje te nemen in het reilen en zeilen van de vuilverbrandingsindustrie waarbij een aantal opvallende zaken aan het licht komen. Even een paar dingen. Binnenkort gaan we dieper in op deze materie, maar dit is een eerste aanzet.
1. Snelheidsbeperking in Amsterdam om vervuiling te verminderen
Amsterdam neemt drastische maatregelen om de luchtvervuiling te verminderen door een snelheidsbeperking van 30 kilometer in te voeren. Deze actie benadrukt de groeiende bezorgdheid over de milieu-impact van verkeer in stedelijke gebieden. Maar rondom Amsterdam staat een groot vuilverbrandingsbedrijf dat in Amsterdam en omstreken niet al te frisse lucht de ruimte in stuurt.
2. Afvalreis van Rome naar Amsterdam voor verbranding
Opvallend is het transportafval uit Rome dat voor verbranding naar Amsterdam wordt vervoerd. Rome wil dit afval schijnbaar niet zelf verbranden en transporteert dit naar Amsterdam. Het lijkt me logisch dat dit vragen oproept voor het milieu en natuurlijk ook over duurzaamheid. Denk eens aan de enorme hoeveelheden brandstof en inherente kosten die gepaard gaan met het transporteren van al dat afval over zo'n afstand. Ondanks dit alles verdienen alle partijen hier een goede boterham aan.
3. Ovens, brandstof en plasticaankoop
Uit betrouwbare bronnen heb ik vernomen dat, ondanks het feit dat huishoudens er alles aan doen om hun afval waaronder plastic te scheiden, al dit gescheiden afval in één keer (en dus alles tegelijk) de verbrandingsoven ingaat, dus ook het gescheiden plastic. Verbrandingsovens vereisen brandstof, wat tot de merkwaardige paradox leidt dat men plastic inkoopt. Verbranding van plastic geeft immers een enorme hitte en is dus een geweldige brandstof voor de verbrandingsoven. Wat een merkwaardige zaak toch omdat vrijwel alle Nederlandse huishoudens trachten hun afval zo zorgvuldig mogelijk te scheiden.
Ondanks inspanningen om afval te scheiden, blijkt dus dat al het afval uiteindelijk in één verbrandingsoven terechtkomt. Dit roept toch kritische vragen op over de effectiviteit van afvalscheiding en de duurzaamheid van het verbrandingsproces, wekt sterk de indruk van misleiding van de overheid en roept vragen op over de transparantie van het afvalverwerkingssysteem.
4. Import van afval uit Ierland voor belastingontwijking
Een intrigerende ontwikkeling is de import van afval uit Ierland om in Hengelo te worden verbrand, mogelijk om de Ierse BTW te ontwijken. Het afval wordt dus in Ierland verzameld, gaat met grote schepen overzee naar Rotterdam, wordt overgeladen in binnenvaartschepen die een en ander naar Hengelo varen waar alles wordt verbrand. Deze complexe logistieke keten, waarbij nog steeds alle betrokken partijen omzet en winst maken, werpt een licht op de economische aspecten van afvalverwerking en de mogelijkheid van Ierse belastingontwijking.
De winstgevendheid van alle betrokken partijen, ondanks de complexiteit en uitdagingen, benadrukt de economische dynamiek die gepaard gaat met afvalverwerking in Nederland. Deze situatie onderstreept mijns inziens de noodzaak van meer openheid, transparantie en van ‘duurzame praktijken’ in het afvalbeheer. Huishoudens zouden hier toch eigenlijk veel meer van op de hoogte moeten zijn.
