NL Magazine Maatschappij/Economie/Politiek – Al in 2009 verkreeg het Chinese staatsbedrijf COSCO (Chinese Overseas Shipping Company) de rechten voor de exploitatie van een containerterminal in de Griekse havenstad Pireus.
Goed nieuws voor de Grieken want deze overeenkomst leverde veel geld op (100 miljoen Euro aan huurinkomsten p/jr.), een baangarantie voor 1.000 Griekse werknemers en forse investeringen voor de verdere uitbreiding van de capaciteit. Een paar jaar later (2016) verkreeg COSCO een meerderheidsaandeel in het havenbedrijf PPA (Griekse overheid) waarmee een nieuwe fase werd ingeluid van het Chinese Masterplan. Het ‘One Belt, One Road’-initiatief, ook wel OBOR genoemd.
Wat is OBOR?
Dit in 2013 aangekondigde gigantische masterplan met geschatte investeringen die kunnen oplopen tot 8.000 miljard dollar in 2049, betreft de aanleg van infrastructuur in 65 landen en verbindt het Oosten van Azië met landen als Pakistan en India en eindigt, via Oost Afrika en Turkije, in West-Europa. China ontsluit hiermee een regio met een enorm groeipotentieel; de bevolkingen van India en Pakistan (opgeteld meer dan 1,6 miljard inwoners) staan aan het begin van verdere economische groei. Met behulp van deze nieuwe infrastructuur zal de groei in een versneld tempo plaatshebben. En dan vergeten we voor het gemak de andere 60 landen die deze route met elkaar verbindt.........
Waarom al deze investeringen?
China heeft tussen 2000 en 2017 meer dan 270 miljard dollar geïnvesteerd (bron: AidData) in zogenaamde diplomatieke relaties, vooral in de regio’s Oost- en West-Afrika. In Harare, de hoofdstad van Zimbabwe, verrees een nieuw parlementsgebouw ter waarde van 140 miljoen dollar; een ‘geschenk’ van de Chinese regering uit Beijing.
En in Addis Abeba, Ethiopië, bouwden de Chinezen het nieuwe hoofdkwartier van ‘De Afrikaanse Unie’, kosten 200 miljoen Dollar, wederom een ‘gift’ uit Beijing. Overigens bouwden de Chinezen ook een nieuwe metroverbinding in Addis Abeba en diverse snelwegen, net zoals zij dat doen in een aantal andere Afrikaanse landen. Vooral in landen waar waardevolle grondstoffen worden gevonden die nuttig zijn voor de Chinese industrie.
Dankzij al deze investeringen en ‘giften’ zal de invloed van China in deze regio’s verder toenemen, zowel in financiële, economische als politieke zin. Een ander voorbeeld: Pakistan ontving leningen ter waarde van 16 miljard dollar voor de aanleg van een haven in Gwadar en betaalt daar een rente voor van 13% (!). Dit soort percentages zijn natuurlijk wat ‘aan de hoge kant’ en hebben ook een keerzijde. Zo was de consequentie voor het door Sri Lanka in gebreke blijven van het terugbetalen van een lening ter waarde van 8 miljard dollar, dat de door China aangelegde haven (Hambantota) bijna geheel eigendom werd van een Chinese exploitant (CMPort).
Bovendien worden de meeste projecten niet alleen gefinancierd door de Chinese Overheid maar vaak ook uitgevoerd door Chinese werknemers. Het geleende geld komt dus uiteindelijk gewoon weer terecht bij Chinese (staats) bedrijven. ‘Vestzak, broekzak’, heet dat in goed Chinees..
Zijn al deze landen positief over de Chinese expansiedrift?
Er is een land dat zich niet zo gemakkelijk laat verleiden door Chinees geld en nieuwe economische groeimogelijkheden. India, een kritische buurman, heeft grote moeite met de OBOR-route dwars door Kashmir en vocht vaker grensconflicten uit met haar Chinese buren. Dan zijn er nog de Chinese ambities in de Zuid Chinese Zee en diverse maritieme OBOR-routes die de traditionele Indiase hegemonie in de regio aantasten waardoor de relatie tussen beide landen ‘bijzonder’ is.
Dat zal China er niet van weerhouden verder te gaan met de aanleg van de OBOR-route. Het groeiplan voor de Chinese economie is gebaseerd op expansie in de regio en China heeft voldoende middelen beschikbaar om deze ambitie waar te maken.
Wie weet nemen we straks wel de hogesnelheidstrein vanaf Amsterdam rechtstreeks naar Beijing; lijkt me mooie trip.
French Paulitz
