NLMagazine, column - Na de ochtendwandeling met Foxy was het tijd voor ‘café con leche’ en een croissant. Stoutmoedig koos ik voor een ‘nieuw’ terras aan de andere kant van de kerk.
Die keuze was niet lastig, de zon verlichtte stralend de tafeltjes. Dat de ober niet onknap was, hielp ook mee. Terwijl ik van de koffie en Foxy van de croissant genoot, kwam een Spaans koppel aan de tafel naast ons zitten. De man, die sprekend op een van de drie koningen leek, bestelde sinaasappelsap. De ‘camarero’ moet hem teleurstellen; de fruitboer had nog niet geleverd, er was dus enkel sap in flesjes. “Vale”, ging de man met tegenzin akkoord. Bijna maakte ik een grap over klanten en koningen, maar wist me in te houden. Nederlandse humor in Spanje slash Catalonië.. levensgevaarlijk.
De ober, die verliefd werd op Foxy (‘kl..e hond!’), bracht het bestelde: koffie voor señora en jus d’orange voor meneer. Hoe verwoed de buurman ook sloeg en aan de dop draaide, het flesje ging niet open . Ik bood aan het te proberen en - mede om zijn mannelijkheid te sparen - maakte ik een grapje over sterke Nederlanders en melk drinken. De Spanjaard stemde schoorvoetend in. Met een zwierige draai ontdeed ik de fles van de dop. Even later bleek de baardman toch humor te hebben; hij bestudeerde het etiket en las luidop: “Als u de fles niet open krijgt, vraag hulp aan een Nederlander”. Ik schoot in de lach en dacht: ze moesten eens weten.. voor mijn operatie aan Parkinson kreeg ik niet eens een blikje tonijn open!
Wytze
