Met een zodiac onder een ijsberg door op Antarctica. - Foto: Wolfgang Kähle/getty images - Door Stijn Decock
NLMagazine Evenementen - € 230.000 om met een duikbootje naar het wrak van de Titanic te gaan kijken? Het ongeval met de Titan toont dat een groep superrijken het steeds extremer zoekt in de vrije tijd.
Vroeger was dat anders
Vroeger leek het eenvoudiger voor wie centen had en op reis wou. Je vertrok vanuit je riante villa met een dure wagen – doorgaans van Duitse makelij – en nam de Route du Soleil naar de Azurenkust van Frankrijk. Je sliep in een mooi belle-époquehotel met zicht op de Middellandse Zee, flaneerde over de statige boulevards van Nice, Cannes of Saint-Tropez en waagde een gokje in het casino. Het sportieve beperkte zich tot een partijtje tennis of golf. Een echte patron rookte een sigaar en bleef ver weg van de wilde natuur of lastige sporten.
‘Als ik nu een ceo zie glunderen wanneer een grizzly aan zijn voeten snuffelt, ergens diep in Alaska, dan snap ik waarom hij bereid is om in een tentje te slapen, met een plastic bestek te eten en daarvoor nog flink te betalen ook.’
Verandering vrije tijd elite
Billy Herman ziet dat de vrije tijd van de zakelijke elite compleet veranderd is. Hij is de zaakvoerder en eigenaar van Starling, een reisbureau dat onder andere exclusieve natuurreizen aanbiedt, zoals grizzlyreizen naar Alaska. Binnenkort vertrekt een groep naar de Zuidpool, om er de keizerpinguïns te spotten – voor € 75.000 per persoon. Dat is de duurste reis in zijn aanbod tot nu. ‘Het is ook een heel speciale reis, waarbij we een eigen crew en zodiac-bestuurders meenemen, zodat we optimaal en op zelfgekozen tijdstippen de natuur kunnen waarnemen.’
Grizzlyberen zoeken op Alaska. Foto: getty
Exotische reizen
Starling heeft een lange lijst exotische reizen in de aanbieding. ‘Wij waren de eersten om een zoogdierenreis naar het diepe regenwoud van Borneo te organiseren, op zoek naar de nevelpanter, die we ook echt waargenomen hebben.’ Tot vóór de oorlog in Oekraïne was een fotografiereis naar Tsjernobyl het populairst in zijn aanbod. ‘We hebben die reis vijftien keer georganiseerd. Op onze reizen komen postbodes én ceo’s af, linkse én rechtse mensen. Het is mooi om te zien hoe ze samen reizen naar eenzelfde doel.’
’Dat wil ik ook’
Ook Paul Hegge is een bevoorrechte getuige van de stijgende exclusiviteit van reizen. In het dagelijkse leven is hij directeur public affairs bij spooroperator Lineas, in zijn vrije tijd is hij al jaren een verwoed bergbeklimmer. Hij beklom al de Mount Everest en de K2 in Nepal en is net terug van de Mount Denali in Alaska.
Dat mensen $ 250.000 over hebben om naar de Titanic te duiken, verwondert hem niet. ‘Voor veel van die mensen is dat ook niet zó veel geld. Kijk naar de Mount Everest, de prijzen voor de klimvergunning blijven stijgen, van $ 25.000 enkele jaren geleden tot $ 50.000 nu. Je hebt organisaties die $ 250.000 vragen en daar vlot klanten voor vinden.
Ze voorzien dan wel in extra dragers met zuurstof, waardoor het risico en de inspanning voor de klimmer afnemen, terwijl het risico voor die dragers toeneemt. Een neveneffect is dat het voor de niet-kapitaalkrachtige alpinist allemaal te duur wordt.’
Exclusieve belevenissen en avonturen
Hegge ziet verschillende redenen waarom rijken steeds vaker voor exclusieve trips kiezen zoals met een duikboot varen, een ruimtereis maken of een hoge berg beklimmen. ‘We leven meer en meer in een belevingswereld. Belevingen en verhalen worden steeds belangrijker en geven voor een stuk zin aan het leven. Steeds meer mensen willen daarmee uitpakken op bijvoorbeeld sociale media en krijgen dan navolging.
De rijken pronken met exclusieve bucketlists, een concept dat 20 jaar geleden nog niet bestond. Je hebt nu mensen die de Mount Everest beklimmen, daar veel geld voor betalen en er veel lawaai over maken op sociale media en nadien nooit meer een voet op een berg zetten.
Anderzijds vraagt iedereen me nu, aangezien ik de hoogste piek in Noord-Amerika heb beklommen, of ik nu de lijst van de hoogste toppen per continent ga afwerken. Maar dat zal ik niet doen, want een aantal van die beklimmingen interesseert me niet.’
Dit artikel is eerder gepubliceerd door de Belgische krant ‘De Standaard’
