Column door Fred van Assendelft - NLMagazine/Columns - Jarenlang heb ik op middelbare scholen onder meer Engelse lessen gegeven en dat deed ik met veel plezier. Lastig vond ik het soms om te schakelen tussen de verschillende niveaus.
Op één school gaf ik les aan VMBO-klassen, maar ook aan gymnasiumleerlingen en alles ertussenin. Vaak vond ik het op het ene level nodig om na enige tijd opnieuw uitleg te geven over een grammaticaal punt en dan zaten er leerlingen bij die mij aankeken met een blik van ‘Dat meent u niet, dat wisten we helemaal niet.’ Het was voor hen weer nieuw, ze waren vergeten dat het, soms op een iets andere manier, al eerder was uitgelegd.
Een enkele keer verstoutte ik mij in een gym klas, een half jaar nadat ik iets had besproken, het toch nog eens aan te kaarten. Ook dan was de blik: ‘Dat meent u niet’, maar dan met de intentie van: ‘Dat heeft u onlangs al eens zeer uitvoerig uitgelegd, dat weten we nu wel.’
Zo was er Inge in gym 3, die zeer verontwaardigd bij mij kwam, omdat ze slechts een 9 had gekregen terwijl er volgens haar iets fout was gerekend wat eigenlijk best goed was. Ik zou het op haar blaadje verkeerd hebben gelezen. Ze had een hoger cijfer willen hebben. Ik heb nog een heel ‘gevecht’ moeten leveren om haar te overtuigen van de juistheid van het cijfer. Ze ging uiteindelijk licht verontwaardigd maar naar haar plaats terug.
Lezen op het andere niveau gebeurt vaak vluchtig en zonder veel aandacht: Marcel, een flinke knaap uit Bouwkunde 4a kwam wat later de les in. Hij had een briefje bij zich van een collega, waarop het volgende stond:
Beste Collega, Marcel is wat later. Hij heeft mij even geholpen met copuleren.
“Heb je het briefje ook gelezen, Marcel”, vroeg ik hem. Hij antwoordde bevestigend en dat hij had geholpen met het kopiëren van proefwerken. “Prima, Marcel, ga maar zitten.”
In de lerarenkamer heb ik nog even met de collega nabesproken wat er gebeurd was. Hij vond dat zoiets moest kunnen en moest er eigenlijk nog steeds om lachen. Ik nu ook nog. Lesgeven is leuk.
