Column door Jan Dirk van der Zee, directeur amateurvoetbal - NLMagzine Sport Iedere Nederlander woont op circa 15 minuten fietsen van een voetbalveld. Hoewel er geen onderzoek naar is gedaan, denk ik dat we daarmee het dichtst bevolkte voetbalgebied ter wereld zijn. Helemaal als ik daar de honderden speelveldjes en Cruyff Courts in veel gemeenten bij optel.
Als je op een mooie zaterdag of zondag in de tuin of op het balkon zit en de wind waait gunstig, dan hoor je het gejuich van de nabijgelegen velden. Geluid dat nu, in het op één na laatste weekend van mei, extra ver lijkt te reiken door de ontlading van vreugde bij doelpunten voor het kampioenschap, of tegen degradatie.
Zelf was ik dit weekend op meerdere plekken in Nederland onderdeel van die ontlading. Op zaterdag reed ik met de kampioensschaal in de auto naar de velden van Excelsior Maassluis, waar VV Katwijk aan een puntje genoeg zou hebben voor het kampioenschap. Toch werd dat in eerste instantie een grote teleurstelling. De tweeduizend meegereisde supporters zagen hun club verliezen, waardoor het afhankelijk werd van het resultaat van de avondwedstrijd tussen Jong Sparta (derde op de ranglijst) en De Treffers uit Groesbeek.
Een wedstrijd die ik samen met Timo Reesink, KNVB-competitieleider, in Katwijk op mijn telefoon volgde, waar zich bij het clubstadion een mensenmassa had verzameld en de laatste hand werd gelegd aan het podium. Pas diep in de tweede helft scoorde De Treffers 2-1. Katwijk alsnog kampioen. De golf van gejuich uit de deinende zee van supporters bij het stadion van VV Katwijk moet in Den Haag hoorbaar zijn geweest. Waarna Timo en ik door de rookpluimen heen, op het podium zijn geklommen om de kampioensschaal en de medailles uit te reiken. Na twee jaar corona, een voetbalzaterdag als in een droom.
Hetzelfde mag worden gezegd van de vrijdagavond, toen ik op de Toekomst in Amsterdam op bezoek was bij Ajax tegen FC Twente. De Tukkers prolongeerden er het landskampioenschap, nadat ze een 2-0 achterstand wisten om te buigen naar een 2-3 overwinning. Daarmee hun achtste titel in veertien jaar tijd binnenslepend. Een indrukwekkende prestatie. Te meer omdat de Eredivisie Vrouwen ieder jaar sterker wordt, zoals dit seizoen met de toetreding van Feyenoord, dat in de thuiswedstrijd tegen Ajax in de Kuip, ruim 15.000 supporters op de been bracht. Volgend jaar wordt het nog mooier, met de toetreding van Fortuna Sittard en Telstar.
Toch neemt een deel van de bestuurders bij betaald voetbalorganisaties het vrouwenvoetbal nog steeds niet serieus en wordt het eerder als kostenpost gezien, dan als onderdeel van het voetbal en een kansrijke investering met grote maatschappelijke waarde. Wat dat betreft doen buitenlandse clubs als Wolfsburg, Barcelona en Juventus het veel beter, omdat ze werkelijk begrijpen hoeveel potentie de sport heeft en doorhebben dat profvoetvoetbal cruciaal is voor de verdere ontwikkeling van het vrouwenvoetbal.
Een gedachte die ik pas kon loslaten, toen ik zondagmiddag in de tuin de stroom berichten op mijn telefoon bekeek. De meeste waren binnengekomen op zaterdag, met veel blije foto’s en filmpjes van spannende wedstrijden en kampioenschappen. Van de jongste jeugd tot de hoogste divisies. Het voetbalgeluk is weer terug op de velden.
Met in de verte het gejuich van de plaatselijke vv Heerenveen.
