Column door Carlijn de Jong
NLMagazine, Columns - Het is na middernacht, we zijn jarig. Buiten horen we luid geschreeuw. Het lijkt wel een krijsende zeemeeuw. We turen uit het grote raam aan de zijkant van onze ‘beachside’ loft in Clifton en zien een man op een balkon staan een aantal appartementen blokken verderop. Hij schreeuwt, zwaait met zijn armen en vecht tegen een onzichtbare vijand. Hij is in alle staten.
Mijn tweelingzus Carien en ik kijken enkele seconden in verbijstering naar de man. Is hij alleen? Kunnen we hem helpen? Dit is echt heel gevaarlijk. “Hey man, are you okay? Be careful, you’re going to hurt yourself!”, schreeuwen we naar hem. We zijn binnen gehoorsafstand maar hij heeft het niet door. Hij is compleet buiten zichzelf en lijkt psychotisch. We maken fors kabaal om de buren wakker te maken. “Hey, anyone?! Your neighbour is in trouble! Helloooooo, wake up! Help!”
Niks… niemand in de appartementen om ons heen doet zijn licht aan. Niemand wordt schijnbaar wakker. ‘Hoe kan dat nou’, vraag je je af. ‘Op het luide geluid van de brekende golven en ons geschreeuw na, is het immers hartstikke stil en donker’.
We besluiten de politie en de ambulance te bellen. “Kom snel, we zijn bang dat deze man misschien wel van het balkon springt of valt!” Minuten voelden als uren terwijl we zien hoe hij steeds meer de controle over zichzelf kwijtraakt.
Een uur later zijn de politie en de ambulance er nog steeds niet. Waar blijven ze? We hebben toch duidelijk gemaakt hoe erg de situatie is? We bellen nog een keer en horen dat ze onderweg zijn. Het is zaterdag in Kaapstad en er is veel gaande, dus ‘het kan wel wat langer duren’, zo wordt ons verteld.
Opeens zien we een vluchtige lichtreflectie die onmiddellijk weer verdwijnt. Het duurde even voordat ik besef dat de man, die zijn broek geprobeerd had uit te trekken en verstrengeld was geraakt in de broekspijpen, nu op de grond lag, wild om zich heen trapte en per ongeluk tegen de glazen balustrade schopte. De lichtflits die we zagen, was de complete glazen wand die in één klap uit het frame schoot en naar beneden denderde. De man lag nu, gevangen in zijn broek en zonder bescherming, gevaarlijk dicht bij de rand van de afgrond.
Zonder balustrade was het een kwestie van tijd voordat hij zou vallen. We schreeuwden nog harder om iemand wakker te maken die hem kon redden. Maar het was te laat, hij raakte het metalen frame, draaide zichzelf met zijn hoofd naar de afgrond en viel als een lappenpop naar beneden. Mijn adem stokte in mijn keel en ik slaakte een kreet van schrik.
Precies één minuut later was de ambulance er. We waren in alle staten, schreeuwden naar de ambulance waar de man lag en dat ze op moesten schieten, “het is net gebeurd!”. Dagenlang daarna was ik in shock, niet wetende of hij het had overleefd. Vanwege de complete verbijstering van wat we hadden gezien, kwam het niet in ons op om naar het appartement te lopen om te informeren naar de situatie.
Een aantal dagen later kwamen we op straat voor ons huis een Nederlander tegen. Hij liep naar het appartementenblok en we besloten hem te vragen of hij misschien wist hoe het ging met de man die gevallen was. Het bleek zijn beste vriend te zijn. Hij vertelde ons dat hij het had overleefd, maar in coma lag in het ziekenhuis met verbrijzelde botten: een schedelbreuk, een gebroken heup, een gebroken arm, been en enkele gebroken ribben.
We vertelden hem dat we alles hadden gezien en dat wij de politie en ambulance hadden gebeld. Naar aanleiding daarvan vroeg hij of we met hem wilde meelopen naar de ouders van de gevallen man om hen ons verhaal te vertellen. Zij waren net de dag daarvoor naar Kaapstad gevlogen om hun zoon bij te staan. Het was een ontzettend emotionele ervaring. De moeder vertelde ons met tranen in de ogen dat haar zoon al heel lang drugsproblemen had.
Volgens zijn beste vriend, had hij die avond een dodelijke combinatie aan allerlei drugs ingenomen. De ouders waren ons ontzettend dankbaar dat we hen konden vertellen wat er daadwerkelijk was gebeurd. Ze wisten immers niet dat het een ongeluk was en dachten dat het misschien wel een zelfmoordpoging was. Gelukkig konden we de ouders geruststellen dat het inderdaad een ongeluk was.
Deze herinnering, intens en onvergetelijk, is een moment dat op mijn netvlies gebrand staat. Het is een wonder dat deze jongen het heeft overleefd. Het was ontnuchterend voor mij dat elke dag die ons gegeven is, de laatste kan zijn. Die gedachte bleef in mijn hoofd hangen. Het voelde bijna als een symbolisch moment. Zelf had ik lang getwijfeld over de volgende stappen in mijn leven. Al maanden speelde ik met het idee om een reisvlog te beginnen, een plan dat ik zes maanden eerder had bedacht na de dood van mijn vader. Zijn verlies bracht een sterk besef van sterfelijkheid met zich mee, niet alleen van mijn dierbaren, maar ook van mezelf. Mijn hele wereld stond stil en mijn kijk op het leven veranderde volledig. Je denkt altijd dat je ouders onoverwinnelijk zijn; het besef dat dit niet zo is, was ontzettend traumatisch voor mij. Ik voelde me kwetsbaar, uitgeput en onzeker over hoe ik dit verlies ooit moest verwerken en of ik dit überhaupt wel kón verwerken.
Maar één ding werd duidelijk: het leven is nú. Toch bleef ik me tegengehouden voelen door mijn eigen onzekerheid. Zelfsabotage was langzamerhand mijn ‘middle name’ geworden. Ik zat in een periode van verandering; ik wilde grote dingen bereiken, maar iets hield me steeds tegen.
In zekere zin was het zien van de val van deze man de laatste druppel. Het deed me inzien hoe kort en kwetsbaar het leven kan zijn. Ik kreeg op die avond eindelijk de ballen die ik nodig had om gewoon door te zetten en mijn passie te ontplooien en te voltooien. En zo lanceerde ik mijn vlog ‘Keep up With Car’ op Youtube.
