NLMagazine Politiek & Maatschappij – Sinds we met z’n allen weten dat we de klimaatdoelstellingen van Parijs MOETEN gaan halen domineert de vraag: Nemen we wel voldoende maatregelen en kan het niet sneller? Terwijl de vraag of al die maatregelen wel echt nodig zijn, niet of nauwelijks wordt gesteld. We worden er vrijwel dagelijks aan herinnerd dat er acute noodzaak is voor actie, waardoor een gezonde discussie hierover vrijwel niet is te voeren.
Daarmee is de toon gezet en wanneer je überhaupt een vraag stelt, word je weggezet als een klimaatontkenner of erger, als iemand die niet om onze kinderen geeft. Zodra er weer een update verschijnt van een IPCC-rapport (onderdeel van de VN), worden experts uitgenodigd in praatprogramma’s en het NOS-journaal die ons vervolgens op het hart drukken dat het nu echt 2 voor 12 is. Ook worden regelmatig bijeenkomsten georganiseerd waar experts hun meningen verkondigen zonder enig tegengeluid: We moeten echt de doelstellingen halen.
Een voorbeeld van een ‘discussie’
Zo werd enige weken geleden een debatavond georganiseerd in De Balie in Amsterdam waar klimaatwetenschapper Bart van den Hurk de aanwezigen toesprak. De heer van den Hurk schreef mee aan de laatste versie van het IPCC-rapport dat deze zomer werd gepubliceerd. En ook Jacqueline Cramer, hoogleraar duurzame innovatie, sprak de zaal toe. Zij was tussen 2007 en 2010 minister van milieu in kabinet Balkenende 4. Beide sprekers luiden de noodklok en pleiten voor stevige maatregelen waardoor enige vorm van debat bij voorbaat werd uitgesloten.
Terwijl op de achtergrond een foto wordt geprojecteerd van een ondergelopen camping, doceert mevrouw Cramer de zaal over het tekort aan maatregelen waardoor de aarde te snel opwarmt.
Ook Van den Hurk vertelt over de ernst van de situatie en laat scenario’s zien van smeltende poolkappen en een stijging van de zeespiegels van 2,5 meter. Een verhoging van de dijken volstaat niet waardoor hele woongebieden anders moeten worden ingericht.
Mevrouw Cramer doet er nog een schepje bovenop en waarschuwt voor de komst van miljoenen klimaatvluchtelingen en verwijt internationale organisaties dat ze zich te weinig inspannen om deze rampen te voorkomen. Zij pleit voor steviger beleid, een lange termijnstrategie en een eerlijke verdeling van de kosten.
Oh ja, de kosten, want wie gaat voor al die maatregelen betalen? Die vraag blijkt weerbarstig want gedurende het ‘debat’ wordt deze vraag geen enkele maal beantwoord. Zo vertellen bestuurders van enkele aanwezige jongerenorganisaties (CJDA, Dwars) dat sommige bedrijven niet duurzaam kunnen worden (luchtvaart, veeteelt) maar een verbod op vliegen of vlees eten komt niet aan de orde. Ook een suggestie over verduurzaming van het bedrijfsleven komt voorbij maar hoe dat dan in de praktijk vorm moet krijgen, blijft onduidelijk. Wel volgt een ovationeel applaus uit de zaal voor de diverse bijdragen van alle betrokkenen.
Een van de weinige concrete suggesties uit de zaal met betrekking tot de opwekking van schone energie, betreft kernenergie maar deze optie wordt weggezet als ‘te duur’. Dat is vreemd, want eerder op de avond was niemand in staat iets concreets te roepen over de kosten van alle maatregelen.
Wie gaat dan voor alle maatregelen betalen?
Volgens Cramer is het logisch dat de burger niet kan worden opgezadeld met de rekening, dus zal de overheid moeten bijspringen. Dat is wederom een opmerkelijke uitspraak want mevrouw Cramer zegt niets concreets over de werkelijke kosten van alle maatregelen. Bovendien is het geld dat de overheid gaat bijdragen belastinggeld, en we weten allemaal waar dat geld vandaan komt…
Saillant detail
Ten tijde van het ministerschap van mevrouw Cramer werden in Nederland nog kolencentrales gebouwd. Het is dan ook een gotspe te noemen dat diezelfde mevrouw Cramer 10 jaar later alarmistische taal uitslaat met betrekking tot de opwarming van de aarde, maar geen enkele concrete oplossing aandraagt en ook op geen enkele wijze duidelijk maakt wat de eventuele kosten zijn. En dan te weten dat mevrouw Cramer ‘Hoogleraar duurzame innovatie’ is.
Aan het einde van de avond bestaat in de zaal consensus over het creëren van draagvlak bij de bevolking, maar hoe dat tot stand moet komen blijft volstrekt onduidelijk. Wat wel duidelijk wordt is, dat zolang burgers niets te kiezen hebben vanwege het dogmatische karakter van de meeste klimaatalarmisten, het creëren van draagvlak een utopie zal blijven.
Wat veel klimaatalarmisten zich niet realiseren is, dat het grootste deel van de bevolking zorgen heeft van een geheel andere aard zoals het betalen van de huur of de hypotheek en de snel stijgende energierekening.
Dat laatste blijft een cynische constatering: De oorzaak van de snel stijgende energierekening is de toenemende belastingdruk die door de overheid wordt opgelegd om de klimaatmaatregelen te kunnen financieren. Hoezo de burger draagt niet alle lasten?
Welke optie blijft onbesproken?
Hoewel de optie even ter sprake kwam tijdens deze ‘debatavond’, blijft kernenergie een thema dat steevast wordt weggezet als te duur en slecht voor het milieu. Dat is op z’n minst een vreemde constatering want kernenergie is CO2-neutraal en de technologie is zeer betrouwbaar. In een land als Frankrijk zijn 58 kerncentrales operationeel die ruim 75% van de totale energiebehoefte leveren.
En ook de opslag van kernafval is veilig en levert geen gevaar op voor de volksgezondheid of het milieu.
Inmiddels vormt thorium als grondstof (in plaats van uranium) een veiliger en goedkoper alternatief. Deze nieuwe generatie centrales zijn een veelbelovend alternatief voor de huidige generatie kerncentrales omdat ze goedkoper en veiliger zijn en ook nog eens veel kleiner.
Kortom, wanneer draagvlak nodig is onder bevolking, dan is het raadzaam om transparant te zijn over de lasten en de lusten van alle klimaatmaatregelen. Klimaatalarmisme uit Brussel met doemscenario’s en subsidie-verslindende programma’s, zorgen niet voor draakvlak maar voor scepsis.
Hoog tijd voor een nuchtere kijk op alternatieven en een echt debat.
French Paulitz
