Column Jean Culinair - NLMagazine Cultuur en uitgaan - Aangezien de horeca in Nederland dicht was en we dus niets hadden om over te schrijven - wij schrijven namelijk niet over takeaway en thuisbezorgd- en het buiten donker, koud en nat was, besloten wij om af te reizen naar Bonaire. Ik kan het iedereen aanraden maar niet teveel, anders wordt het te druk. Wat een heerlijk eiland.
Al sinds enige jaren bevindt zich op dit eiland het Restaurant Brass Boer – als onderdeel van het Delfins resort- en een bedenksel van Johnny en Therese Boer van de Librije in Zwolle. Nu is alles wat je wil weten over de Librije al opgeschreven dus daar doe ik niet meer aan mee.
Wanneer je dan gaat lunchen bij Brass Boer (het is niet ‘in’ want je zit buiten) dan ga ik je verzekeren dat de verwachtingen hoog gespannen zijn. We hadden gereserveerd voor 3 personen en de aankomst was verrassend. Er waren 3 tafels vrij en de mededeling was; zoek er maar één uit. Dat werd een tafel onder de boom want dat was de enige tafel die in de schaduw lag. Ik ga je verzekeren dat dit op Bonaire een verstandige keuze is en dat dit door iedere dermatoloog wordt bevestigd. Toen we wilden gaan zitten constateerden we dat alle stoelen onder de vogelpoep zaten, dus maar even wachten tot iemand van de bediening zich afvroeg waarom we toch de hele tijd bleven staan. Nieuw concept wellicht!!!!.
Na 10 minuten hebben we iemand aangesproken en nog eens 5 minuten later kwam een jongeman met een emmertje sop om de stoelen schoon te maken. Het eerste dat we te horen kregen was, dat dit om 11.00 uur ook al was gedaan. Op mijn opmerking ‘dat het verstandig was om de vogels daarna te laten weten dat ze dit niet nog een keer mogen doen’, kwam geen reactie. Waarschijnlijk te vaak gehoord. Ook op de vraag of het daarna vertrouwd was om op die plek veilig te gaan zitten, kwam een niet begrijpend lachje. De spits was eraf en het vertrouwen was hoog.
Nadat we zaten kwam de menukaart en zonder dat we iets hadden besteld kwam er al een amuse waarna de dames direct weer wegstormden, ons in verbijstering achterlatend. We hadden dus behalve een amuse helemaal niets. Geen drinken, geen bestek en geen servet. Vervolgens werden we weer 10 minuten straal genegeerd. Toen er dan eindelijk een dame kwam met de mededeling dat ze de menukaart ging uitleggen, hebben we gezegd dat we het idee hadden er een beetje bij te hangen. Ook deze dame in kwestie keek ons niet begrijpend aan en zei: “Hoezooo?”
“Doe dan maar 5 gangen chefs menu plus bijpassende wijnen. Maakt niet uit wat het is als het maar lekker is”, was ons antwoord. Daarmee was dan in ieder geval getackeld dat er geen vragen meer werden gesteld en dat alles achter elkaar door kon lopen.
Vanaf dat moment ging het draaien. Heerlijke rosé voor bij de inmiddels bijna gesmolten amuse, fantastische voorgerechten bestaande uit de lekkerste Ceviche ever (het servet moest toen nog wel gebracht worden) een fantastische steak tartaar, een stukje zeebaars die werkelijk briljant gebakken was – zo zie je het niet vaak- en daarna zacht gegaarde sukade.
Alle begeleidende wijnen waren top en verrassend. De bij het dessert geserveerde gekoelde Recioto Della Valpolicella was de grootste Eye opener van de middag. Proefden we hier de vakkundige smaakzintuigen van Therese? Kortom, een culinaire top en volledig sterwaardig.
Dit opgeteld bij de locatie, uitkijkend over de knetterblauwe zee en je beseft dat je een bevoorrecht mens bent. De rekening bedroeg $ 525,- en dat is veel geld. Maar wanneer je de bediening even weg denkt, dan was dat iedere dollar waard.
Tussen de gangen door hebben wij ons verder vermaakt met het kijken naar al die jonge mensen die daar in de bediening werken; parttime, fulltime en leerlingen. Allemaal vrolijk en heel veel plezier, maar de meesten liepen er toch een beetje als een kip zonder kop rond. Dat is jammer en dat verdient deze zaak niet. Klein beetje meer instructie en discipline en je bent al een heel eind. Ik begrijp echter het probleem en helaas kan ik het niet veranderen.
Jean Culinair
Het woeste orakel dat schrijft zoals het is!