NLMagazine Column Hans Le Pair - Eens in de zoveel tijd wordt er breed in de samenleving geklaagd over de onmogelijkheid om productverpakkingen geopend te krijgen, zonder ernstige snijwonden aan de vingers op te lopen of hulp bij handige buren te moeten vragen. Vooral ouderen (met artroseproblemen of erger) klagen dan over ellendige verpakkingen en hun daardoor bijna onbereikbare producten.
U, gelukkig nog vrij van fysieke klachten, kent het ook wel: potten die je alleen nog open kunt draaien met een speciale tangopener, of door een spijker in de deksel te slaan. De in plastic gesealde verpakkingen, zoals geurblokken voor in de toiletpot, die je alleen met een stevige schaar te lijf kunt gaan. Batterijverpakkingen die een crime zijn en schroefdoppen die een waterpomptang vereisen; ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan. Bij ons thuis hebben we een speciale lade in de keuken met allerhande gereedschappen als hulpmiddel om de strijd met verpakkingen veilig aan te gaan. Een gast vroeg mij laatst bij een blik op deze keukenlade of ik sinds mijn pensioen een fanatiek klusser ben...
Hèt magische woord in deze huidige tijd is duurzaamheid; eco is afgedaan. Van regeerakkoord tot de dagelijkse reclames; alles moet duurzaam zijn of op z'n minst duurzaamheid suggereren. Of het nu gaat om de landbouw en veeteelt ('circulair' doet het hier trouwens ook lekker als containerbegrip), de productie van elektrische auto's, zonnepanelen of uw nieuwe bankstel en kleding: het moet duurzaam geproduceerd zijn en als u er vanaf wilt, moet dat ook op een duurzame wijze kunnen.
Veel duurzaamheid dus en dat geldt ook voor ons voedsel. Daar heeft de voedsel- en verpakkingsindustrie zich ook aan verbonden. Overbodige doosjes om tubes tandpasta zijn verleden tijd, plastic verpakkingen zijn bijna uit het straatbeeld verdwenen, behalve bij de chinees en de visboer, (gelukkig maar denk ik dan bij de laatste). Waar minder verpakking niet lukt, wordt gerecycled met statiegeld als stok achter de deur. Kortom goed voor het milieu.
Maar de industrie, die het openen van etenswaren thuis in de keuken tot een fysiek bijna hachelijke onderneming maakte, heeft zich nu ook het verduurzamen en verminderen van verpakkingsmateriaal tot missie gemaakt. Bij vele producten die we thuis kregen afgeleverd zat de trotse mededeling, dat minder verpakkingsmateriaal was gebruikt in het kader van de duurzaamheid. Prachtig, goed voor het milieu; kan niet beter zou je zo zeggen. Zelfs het openen leek minder gevaarvol. Maar niet te vroeg gejuicht.
Als liefhebber van rookkaas op mijn crackertjes bij het ontbijt worstel ik nu 's ochtends minuten lang om de plakjes ongehavend als beleg te kunnen gebruiken. Sta ik met een mes een bijna chirurgische ingreep te verrichten om mijn crackers te voorzien van een plakje rookkaas. Waarom is dat zo moeilijk nu? Omdat de een of andere onbenul in de verpakkingsketen de idee had om de tussen de plakjes gelegde vetvrije (en dus niet plakkende) papiertjes in het kader van de duurzaamheid te halveren. Ja ja, ze niet geheel achterwege te laten, maar ze te halveren in grootte als een enorme bijdrage aan de duurzaamheid. Mijn ontbijt (zie foto) zag er dus zo uit deze morgen, na een worsteling van zo'n 5 minuten!
Gelukkig doen we op vele fronten wél duurzaam in huize le Pair; in ieder geval met minder ochtendstress tot gevolg...👍🇳🇱
