NLMagazine Cultuur - Iedereen kent ze wel: de blauw-witte schildjes die op de gevels van monumenten pronken. De reden voor hun bestaan is minder bekend: het zichtbaar maken van cultureel erfgoed tijdens een gewapend conflict.
In een brief aan de Tweede Kamer, die Van Engelshoven schreef naar aanleiding van het adviesrapport ‘Een wapen in vredestijd’ van de Nederlandse Unesco Commissie, laat de minister weten dat ze stopt met het actief bijhouden van de registratie van de schildjes.
Het aanbrengen van blauw-witte schildjes op gevels van een selectie van rijksmonumenten, archieven en musea is een analoog systeem dat naar aanleiding van het Haags Verdrag in 1954 in Nederland is ingevoerd. Het schildjessysteem zou ervoor zorgen dat gebouwen met een beschermde status, cultuurgoederen en collecties zichtbaar zijn tijdens een gewapend conflict. Vooral in de jaren zestig en zeventig zijn op grote schaal blauw-witte schildjes geplaatst op Nederlands erfgoed.
Niet meer van deze tijd
“De erfgoedzorg is de laatste jaren echter in vele opzichten verbreed en gemoderniseerd. Er heeft een verschuiving plaatsgevonden van analoge systemen naar digitale systemen”, schrijft Van Engelshoven in de brief. “De Unesco-commissie merkt in haar rapport daarom ook terecht op dat de effectiviteit van een fysiek schildje in het licht van moderne oorlogvoering ter discussie staat.” Van Engelshoven concludeert dat het aanbrengen van de schildjes niet meer van deze tijd is. Bovendien is de registratie van de schildjes volgens het Haags Verdrag niet verplicht.
“Op gevels van rijksmonumenten en gebouwen met collecties waar momenteel een blauw-wit schildje hangt, kan dit schildje gewoon blijven hangen”, laat de minister weten. “In de praktijk betekent dit dat rijksmonumenten en gebouwen met collecties die nu nog een schildje dragen, geen bijzondere positie hebben ten opzichte van erfgoed niet voorzien van een schildje.”
Bron: Erfgoedstem
