(door Babette Sijben)
Zoals gewoonlijk ben ik weer veel te laat vertrokken naar Eindhoven Airport. File, dikke file. In plaats van samen een koffie bij Starbucks wordt het de Kiss and fly. Ze kunnen het beter Cry and Fly noemen wat mij betreft. Ik kom as always bezweet, jankend en gestresst aan bij de incheckbalie en ik zie rijen met mensen. Shit, shit, shit. Ik heb nog 10 minuten voordat de gate gaat sluiten. In plaats van zenuwachtig in de rij te gaan staan, besluit ik om onder het lint door te kruipen. Voor mij geen paniek deze keer. De mevrouw achter me, snapt me. De douane niet. Die moeten zonodig heel mijn koffer onderste boven keren. Geeft niet mannen, neem jullie tijd. Ik heb nog zeker 3 hele minuten om naar de gate te rennen. Ik prop al mijn spullen ongeduldig terug in mijn koffer, ik lach liefjes maar niet gemeend naar de douane en ik begin te rennen.
Als ik bij de gate aankom voel ik me rustig worden. Gelukkig niet gemist. Het was een geweldig weekend maar ik ben ook blij terug naar mijn leven in Spanje te gaan. De koppijn die ik al dagen heb, neem ik er maar bij. Paracetamol en ik zijn onafscheidelijk. Ik kom aan op stoel 8c en ik zit in het midden van de drie stoelen. Rechts van mij zit een jongen met een enorm sympathiek gezicht. Onze blikken kruisen en we zeggen 'Hoi' tegen mekaar. Ik weet meteen, dat er 'iets' met hem is. Dat ik 'iets' met hem heb.
Hij heeft zijn koptelefoon op. Je zou hem kunnen omschrijven als een hipster maar dan met het charisma van een monnik. Fascinerend zou het woord zijn als ik het zou beschrijven.
De mevrouw links naast me vertrekt naar een andere stoel. Alsof het zo moest zijn. De jongen vraagt me waar mijn reis naartoe gaat en zo raken we in gesprek. En wat voor gesprek!!
Hij blijkt energetisch therapeut te zijn op weg om te gaan kitesurfen in Spanje. Hij zegt.... Toen je naast me ging zitten, voelde ik dat je niet geaard bent. 'Heb je veel gefeest de laatste dagen?' Dat klopt zeg ik. A]ls barmeisje is je werk 1 groot feest en ik leef in het donker en slaap overdag. Ik heb al weken veel te weinig geslapen en ik heb nog steeds die hardnekkige koppijn. Hij vraagt me: weet je hoe je alle dingen die je niet nodig hebt kunt loslaten? Ik weet het niet meer zeg ik. Het lukt me niet. Ik weet alleen dat ik vol zit met bergen energie. Van mezelf en van anderen. Ik kan het alleen niet meer kwijt.
Hij leert me een visualisatieoefening en ik voel me steeds verder in de stoel zakken. Als ik hem aankijk, beginnen de tranen te stromen. Als een waterval. Het voelt alsof mijn tranen allemaal tegelijk eruit willen.
Hij vertelt de mooiste verhalen en ik word rustig van zijn verhalen over Nepal, zijn wijsheden over de wereld, en alles wat te maken heeft met energie. Toeval of niet maar ik heb een tattoo op mijn pols in het Hebreeuws. Er staat energie. Omdat ik weet dat alles energie is. Alles. Ik dacht dat ik er veel van wist maar hij is echt next level. Alsof Buddah himself naast me zit.
Ik luister naar zijn koptelefoon met mantra's, hij doet een healing bij mij. Mijn tranen drogen 1 voor 1 op. Ik word ineens zo kalm. Zo kalm ben ik nog nooit geweest. Mijn hoofdpijn van dagen lost langzaam op. Mijn hart voelt steeds lichter.
Hoe ik het ook probeer, er komen geen tranen meer. Ik voel me ineens heel licht. En vrolijk. Godvergeten vrolijk.
We omhelzen mekaar. Hij nat van het zweten van de intensiteit van de healing en ik van 3 miljoen tranen. In de omhelzing hoop ik dat hij voelt hoe dankbaar ik ben.
We nemen afscheid. Ik loop zingend het airport uit en gooi mijn strips paracetamol in de vuilnisbak. God wat ben ik toch een rijk mens, met ontmoetingen zoals deze.
Dit is voor mij het leven. Een healing in het vliegtuig. Dit is Serendipity. De kitesurfer en ik. Zomaar op een vlucht bij Ryan Air. Zomaar bestaat niet. Alles is energie.
Serendipity in the (Ryan) Air?
