Column door Danny Fransen - NLMagazine, Columns - ‘Mevrouw, mag ik Uw minnaar zijn?’ hoor ik de Belgische kunstenaar met zijn zacht, Belgisch accent vragen, terwijl ik een rondje door zijn galerie maak.
‘Ehh minnaar….?’ herhaal ik de vraag alsof ik hem niet goed verstaan heb. ‘Amai, tja hé…’ gaat hij verder. ‘Ik vind U begeerlijk en ik zou graag met U afspreken’ licht hij zijn vraag nog wat verder toe.
Ik wilde keihard in de lach schieten, totdat ik in de gaten kreeg dat deze man echt een serieuze vraag stelde.
Kort, duidelijk en vriendelijk heb ik aangegeven dat ik daar niet voor opensta. Wat hij, ook met de nodige U’s en het zacht Belgisch accent, respectvol geaccepteerd heeft.
Vragen staat vrij, maar zo’n vraag in het Belgisch klinkt toch net even anders dan in het botte Nederlands.