Column door Danny Fransen - NLMagazine/Columns - In Mijas lopen we tegen balkende ezels aan. Ezels die gemuilkorfd, zonder eten en drinken, met een poepzak aan hun kont geknoopt tegen de vallende ontlasting, half in de zon, staan te wachten, totdat zij toeristen moeten rondrijden in een karretje. De balkende ezels doen mij denken aan mijn peutertijd en de film ‘Silence of the lambs’.
Tot mijn vierde jaar heb ik direct naast een slachthuis gewoond. De noodkreten van dieren die voelen, dat daar waar zij zijn, het niet ok is, maken een geluid wat ontzettend verdrietig en heel erg indringend is. Bij mij komt het geluid van deze ezels daarom hard binnen en werpt het mij terug in de tijd.
Een tijd waar geen foto’s zijn van de herinneringen die ik heb als twee/drie jarige. Kuddes ontsnapten schapen, waar bewaarders met geweren achteraan gingen, de offerfeesten waarbij de onthoofde, bebloede dieren in doorzichtige zakken in rijen openstaande kofferbakken werden gelegd, een enorme grote ontsnapte stier die uiteindelijk na een hoofdschot met een enorme takelwagen uit de sloot werd getakeld, de dag en nacht ‘loeiende, gillende, schreeuwende’ dieren enz.
Met een verdrietig gevoel kijk ik naar deze ezels. Is dit in onze Westerse landen nog mogelijk en toegestaan? 💖