Mijn vriendin en ik op de begrafenis van haar vader

‘’Dave, ik had echt het gevoel dat ik beter was geworden in begrafenissen, maar deze gaat echt pijn doen”, zegt ze.

‘’Dit is de eerste keer dat het zo dichtbij komt, dat je je gevoel niet meer kan verstoppen. Natuurlijk gaat dit pijn doen. Het is je vader.’’

‘’Ja, maar hij is wel 85 geworden.’’

‘’Al was hij 105.’’

‘’Ja de pijn blijft hetzelfde. Al kan ik het wel meer een plaats geven.’’

‘’Ik herinner je vader als een lieve en zorgzame man. Je zei toch altijd dat de vrouwen zo gek op hem waren?’’

‘’Ja dat waren ze. Stapelgek. Hij hield van voetbal maar, de vrouwen hielden van hem. ‘’

‘’Dus het wordt druk straks?‘’

‘’Ja het wordt druk, maar niet voor hem.’’

‘’Nee, hij is dood.’’

‘’Nee, diegene om wie hij zich druk zou maken of ze wel komt, is hij jaren terug al verloren.’’

 ‘’Je moeder.‘’

‘’Mijn moeder.’’

‘’Hoe hebben ze elkaar eigenlijk leren kennen?’’

‘’Op dansles. Hij zag haar staan en wist niet meer waar hij anders naar kon kijken. Ze was niet alleen de pot met goud, maar ook de regenboog.’’

‘’Mooi. Sommige mensen geven betekenis aan dingen hè?’’

‘’Zij nam het.’’

‘’Waarom ging het eigenlijk over?’’

‘’Ze werd verliefd op de overbuurman. Ze dacht dat het gras daar groener was.”

“En was het daar groener?’’

‘’Ja, maar zelfs groen gaat vervelen. Zo verrot zijn onze hersenen. Als het gras wat donkerder wordt denken we meteen aan groen. We zijn niet tevreden meer met achteruitgang. We willen altijd maar beter en vooruit.’’

‘’Oké we moeten gaan.’’

Op zijn kist staat een foto van hem in de tuin. Zijn gras is niet meer groen. De zon probeert te schijnen, een lege waslijn en een biertje.
We staan weer op de parkeerplaats. We staan recht tegenover elkaar. Dit keer doet zij mijn stropdas af en ik veeg haar tranen weg. De andere families staan al te wachten. Het voelt alsof wij op de fucking bowlingbaan staan. Ik moet de laatste bal nog gooien of de andere families staan je met hun schoenen al weg te kijken.

‘’Kom we gaan weg.’’ Zeg ik.

‘’Waarheen?’’

‘’We gaan een grasmat kopen en wachten tot het bruin wordt.’’

Dave Binkhorst